Διάβασα προχτές ένα post του φίλου Στέφανου Γ. για τότε που ταξιδεύαμε! Τότε που σαν τέτοιες μέρες επικρατούσε οργασμός προετοιμασιών και πακεταρισμάτων στο σπίτι κι ο μπαμπάς εξασκούνταν στο τετρις μιας και μόνο με αυτό τον τρόπο θα χώραγαν στο αυτοκίνητο όλες οι βαλίτσες/τσάντες/σακουλές που η μαμά ετοίμαζε όλη την εβδομάδα! Έξι ώρες ταξίδι μέχρι το χωριό από την Αθηνα, και τα σνακ που παίρναμε μαζί έφταναν για να ταΐσουν ένα μικρό χωριό των Ινδιών για μια εβδομάδα (τα αποτελέσματα ακόμα προσπαθώ να τα χάσω!).
Ισθμός της Κορίνθου – απαραίτητη η στάση για καλαμάκια (τα πεινασμένα!) και Fanta πορτοκάλι με ανθρακικό για την αλητεία! Μπαίνουμε στο φερυ μποτ στο Ρίο (δεν υπήρχε γέφυρα τότε και μην μετράτε χρονιά, 38 είμαι!) και σαράντα λεπτά κι ένα παγωτό πύραυλο ο καθένας αργότερα (Άσπα, μην ακούς) βγαίνουμε στο Αντίρριο. Ο μπαμπάς σε αυτό το σημείο, παθαίνει μετάλλαξη, αρχίζει να μιλάει την γλώσσα των ξωτικών (aka αγρινιώτικα) και τέρμα τα κλαρίνα στο ραδιόφωνο! Το καλό το παλληκάρι έχει όμως προνοήσει κι έχει ετοιμάσει κασέτες για το γουόκμαν (γκουγκλάρετε Walkman) Εμείς γκρινιάζουμε για την μουσική και για σπάσιμο κάθε 10 λεπτά ζητάμε στάση για τουαλέτα!
Λίγο πριν τ' Αγρίνιο, ε! να μην τσιμπήσουμε κάτι; Στάση στο Κοράλλι! Καμιά ώρα και 20 κιλά αργότερα ξανά στο αμάξι για την τελική ευθεία! Και ναι! Καθώς ο ήλιος χάνεται πίσω από την Κανάλα, φώτα ξεπροβάλλουν από τα σπιτάκια, φωτίζοντας τον γνώριμο και τόσο αγαπημένο χωματόδρομο που οδηγεί στον παππού και την γιαγιά! Και οι συγχωριανοί να βγαίνουν στις αυλές να υποδεχτούν τους «πρωτευουσιάνους», φυσιογνωμίες τόσο γνώριμες, ωραίοι άνθρωποι! Και τριγύρω η μυρωδιά από νοτισμένο χώμα και τζάκια που καίνε…
Τότε που ταξιδεύαμε, λοιπόν!
Ευχαριστώ Στέφανε!
Χρονιά Πολλά και Καλό Πάσχα σε Όλους
Κωνσταντίνα Ν.